Çelik ve Betondan Ötesi: Kentsel Gelişimde Doğayla Bağlantı Kurmak

Küresel kentleşme 2050 yılına kadar insanlığın %68'ini barındıracak şekilde hızlanırken, dünya çapındaki kentler katı beton paradigmalardan doğayla bütünleşik kalkınma yaklaşımlarına yöneliyor. Bu değişim, kentleri biyofilik tasarımın ve doğa temelli çözümlerin en acil küresel sorunlarımızı ele alabileceği ekosistemler olarak kabul eden kentsel alanların temelden yeniden düşünülmesini temsil etmektedir. Doğa temelli çözümleri uygulayan kentlerde sıcaklık düşüşleri, hava kalitesinde önemli iyileşmeler ve halk sağlığı ve refahında ölçülebilir iyileşmeler belgelenmiştir. Şehirler, çevresel koşulları izlemek için gelişmiş uygulamaları, Abu Dabi'deki Hudayriyat Adası, Singapur'daki Esplanade Tiyatrosu, Pekin'deki Ulusal Su Sporları Merkezi gibi doğal sistemlerden dersler çıkaran biyomimikriden ilham alan mimariyi ve kentsel manzaralar boyunca parçalanmış habitatları birbirine bağlayan kapsamlı biyoçeşitlilik koridorlarını giderek daha fazla benimsemektedir. Uygulamadaki bölgesel farklılıklara rağmen, temel ilkeler tutarlıdır: şehirler doğal sistemlere karşı değil, onlarla birlikte çalıştıklarında daha iyi işlev görürler. Ülkeler, Abu Dabi'deki Jubail Mangrov Parkı gibi şehirleri stratejik ekosistemlere bağlayan kentsel sosyo-ekolojik koridorlar kurarak şehirleri hem insanlığı hem de biyolojik çeşitliliği besleyen canlı ekosistemlere dönüştürebilir